Bretońskie kalwarie

To unikalne zespoły kościelno-cmentarne charakterystyczne dla Dolnej Bretanii. Najpiękniejsze kalwarie powstały w okresie XV-XVII wieku. Im bogatsza parafia, tym piękniejsze wznosiła budowle. W zamyśle były one miejscem spotkania żywych ze zmarłymi, zjednoczenia światów ziemskiego i pozaziemskiego. Na otoczonym kamiennym murem terenie, na który prowadziła imponująca brama w formie łuku triumfalnego (zwana też bramą zmarłych), znajdował się cmentarz, kościół i kostnica, w której składowano ekshumowane z kościoła i ze zbyt małego cmentarza kości oraz kalwaria – typowo bretoński zabytek, będący rodzajem ambony z ozdobnym krzyżem. Na jednym cokole umieszczano dwa rzędy rzeźbionych scen z życia Jezusa, zwłaszcza związanych z Drogą krzyżową i zmartwychwstaniem, z górującą nad nimi sceną ukrzyżowania (trzy krzyże). Tak jak wszystkie kalwarie bretońskie, pełniła ona przede wszystkim rolę pedagogiczną w czasach, gdy wierzenia pogańskie były wciąż jeszcze żywe. Jest to rodzaj księgi złożonej z obrazów przedstawiających życie Chrystusa. Prezentowane zdjęcia powstały w czasie jednej z wielu wypraw do Francji.